Zanglijsters in de taxus

De bessen van de taxus zijn een lekkernij voor lijsters. In de tweede week van oktober kwam een groep van zo'n 25 zanglijsters onze taxusboom plunderen. Fraai om te zien welke capriolen ze uithalen om de bessen te pakken te krijgen!

 

 

 

Haas laat zich van dichtbij zien

Omdat hazen schuwe dieren zijn, krijg je ze niet gauw van dichtbij te zien. Deze haas had pas laat in de gaten dat er achter een heg iemand klaar stond om hem op de plaat te zetten. 

Portret van een merelvrouw

Merels zijn omnivoren, alleseters. Ze eten wormen, insecten, bessen, zaden en wat ze verder nog voor de snavel komt. Ook de jongen worden door beide ouders met vruchten en insecten gevoerd. Hier een portret van een merelvrouwtje.

Een spin met acht ogen

Springspinnen vangen hun prooi niet met een spinnenweb, maar door er op te jagen. Anders dan de meeste spinnen kunnen ze daarom vrij goed zien. Een springspin heeft acht ogen. De vier aan de voorkant van de kop zijn nodig om een prooi te vinden en de afstand te kunnen schatten. De andere ogen zitten aan de zijkanten van de kop en dienen om 's nachts te kunnen zien en voor een 360 graden gezichtsveld. Er zijn veel soorten springspinnen, dit is waarschijnlijk een Schorsmarpissa.

Het zeldzame klein warkruid of duivelsnaaigaren

Op een heideveldje in de Achterhoek ontdekte ik het zeldzame klein warkruid, ook wel duivelsnaaigaren genoemd. Met een dichte kluwen van dunne rode stengels klimt dit kleine plantje langs struikheide omhoog en zuigt met kleine zuigwortels voeding uit de heideplant. Bladgroen heeft deze voedselparasiet dus niet. De kleine meeldraden in de bloemen zijn een close-up waard!

Silene-uil verstopt zijn nakomelingen

Uilen  zijn behalve de bekende nachtvogels ook een familie van nachtvlinders (Noctuidae). Eén soort uit die familie is de Gewone silene-uil (Hadena bicruris). Deze vlinder  boort met zijn achterlijf gaatjes in de zaaddozen van koekoeksbloemen (silenes) en legt er dan eitjes in. De rupsen groeien dan veilig op! Op de tweede foto zijn de legboor en de lange roltong goed te zien.

Weidebeekjuffer en bosbeekjuffer

In  ons land komen twee soorten beekjuffers voor: de weidebeekjuffer, die het meest voorkomt, en de bosbeekjuffer. De vrouwtjes lijken veel op elkaar maar de mannetjes zijn gemakkelijk uit elkaar te houden. De vleugels van de weidebeekjuffer zijn maar gedeeltelijk blauw, terwijl die van de bosbeekjuffer helemaal blauw zijn. 

bosbeekjuffer, man

weidebeekjuffer, man

weidebeekjuffer, vrouw

De grote karekiet, een bedreigde soort

De grote karekiet staat op de Rode Lijst van Nederlandse broedvogels. Sinds de jaren 50 van de vorige eeuw is deze soort  met 90% afgenomen. De belangrijkste oorzaak van deze sterke achteruitgang is de afname van waterrietvelden in relatief diep water. Ze komen o.a. nog voor in de Gelderse Poort.

Een luidruchtige kluut

Als vogels jongen hebben, proberen ze de aandacht van indringers in hun territorium af te leiden. Deze kluut maakte veel lawaai, vloog steeds over ons heen en vestigde daardoor juist de aandacht op het jong dat verderop in de sloot zwom.

 

Sneeuwklokje en Zomerklokje

Het vrij zeldzame Zomerklokje heeft eigenlijk een verkeerde naam, omdat het net als  het bekende Sneeuwklokje al vroeg in het voorjaar bloeit. Je kunt de soorten vrij gemakkelijk uit elkaar houden als je let op de groene vlekken om de bloemblaadjes.

Zomerklokje

Sneeuwklokje

Macro's van kleine bloemen

Wie met een macrolens fotografeert krijgt vaak details te zien, die met het blote oog nauwelijks zichtbaar zijn. Hier de kleine bloempjes van Witte klaverzuring en de meeldraden van Vogelmelk.

Boomkikkers kekkeren er vrolijk op los

De eerste warme dagen zijn vroeg dit jaar, dus laten de boomkikkers zich eind april al volop horen. De mannetjes beginnen te kwaken als het 's avonds donker wordt en houden dat urenlang vol. Ze zitten aan de rand van het water en hopen met hun "gekekker" dames te lokken. Op de tweede foto een zgn. amplex, een paartje dat voor nageslacht gaat zorgen.

Heikikkers in de paartijd

In een natuurgebied bij Winterswijk lieten de heikikkers zich afgelopen dinsdag zien. De temperatuur was bijna 10 graden, af en toe een zonnetje door de wolken. Een uurtje rustig wachten aan de waterkant en daar kwamen ze te voorschijn. Alles bij elkaar zeker 50 exemplaren, de mannetjes herkenbaar aan de blauwe kleur die ze alleen in de paartijd hebben. Op de foto's is te zien dat er al veel eitjes waren gelegd. En dat de dames vaak het onderspit moeten delven...

Jaarringen van een spar met zijtakken

In de jaarringen van deze omgezaagde spar is iets moois te zien. De zaagsnede zit op de plek waar jaren geleden een kring van zes zijtakken rondom de stam is gegroeid. In de loop van zo'n dertig jaar is er zo een apart patroon ontstaan.

IJspegels in een boom

Bij sommige bomen komt de sapstroom al heel vroeg in het voorjaar op gang. Vanuit de wortels stroomt het sap door het hout naar de bladknoppen. Op plekken waar de boom beschadigd is, kan de boom dan gaan "bloeden". Eind februari bevroor bij deze esdoorn de naar buiten komende sapstroom. Op een meter of zes hoog hingen er flinke ijspegels. IJspegels in een boom, een raar gezicht!

Bast van de Witte abeel

De Witte abeel hoort bij de populierenfamilie. De boom is gemakkelijk te herkennen aan de grijze bast met ruitvormige lenticellen. Lenticellen zijn te vergelijken met de huidporiën en zorgen voor de uitwisseling van gassen tussen het hout en de lucht om de boom.

Afdruk van landschap in zwartwit

Bij Saal-Digital Fotoservice heb ik een afdruk laten maken van een zwart-wit landschapsfoto op aluminium di-bond, een plastic laag met aan beide zijden een laagje aluminium. Ik wilde zien hoe een foto op dit lichtgewicht materiaal uitpakt. Het resultaat valt me zeker niet tegen: een mooi scherpe afdruk op stevig materiaal. Een minpuntje: de doortekening in het zwart had beter gekund, vooral in de overgang van de stammen naar het gras. Ik ga t.z.t. eens een kleurenplaat bij hen laten afdrukken.

Portret van een roodborst

Roodborsten (mannetjes én vrouwtjes!) zingen het hele jaar door. Hun zang is erg afwisselend en daarom niet zo gemakkelijk te herkennen. Kenmerkend zijn de pauzes van 3 á 4 seconden tussen de riedeltjes. Naar verhouding hebben roodborsten grote ogen. Er wordt verondersteld dat ze ook 's winters veel zingen, omdat hun hersenen door het vele licht geprikkeld worden om te zingen. (Als je goed kijkt zie je dat er een teek zit aan het begin van de snavel.)

Hoog water

Het hoge water in de uiterwaarden levert problemen op voor mens en dier, maar zeker ook mooie platen. Hier enkele foto's gemaakt langs de Nederrijn en het Pannerdensch Kanaal.

Appelvinken komen eten

Een paartje appelvinken laat zich in het najaar regelmatig in ons tuin zien. Ze komen voor de bessen en de zaden van de taxus. De zaden kraken ze met hun stevige snavel. Het mannetje heeft iets fellere kleuren dan het vrouwtje. Zijn snavel zit onder de plakkerige resten van de taxuszaden. (De foto is door dubbel glas genomen, niet echt scherp dus).

Gewoon een koolmees

Koolmezen zie je het hele jaar door. Geen bijzondere soort dus, maar wel een soort met een fraai verenpak. Zeker als de omgeving dezelfde kleuren laat zien levert het een mooie plaat op. Koolmezen laten dagelijks zijn dat ze de baas zijn op onze voedertafel en ook in bad...

 

 

Boomklever met een beperking

We hebben al een poos een boomklever in de tuin met een misvormde snavel. Enkele jaren geleden hebben wetenschappers ontdekt dat deze afwijking waarschijnlijk het gevolg is van het zgn. poecivirus. Het hoorn om het snavelbot groeit bij besmette vogels dubbel zo snel. Ze krijgen daardoor maar moeilijk eten naar binnen en kunnen hun verenpak bijna niet onderhouden. Het is dus maar de vraag of deze boomklever de winter door zal komen.

Bessen van de taxus

Aan een taxusboom groeien in het najaar een groot aantal rode bessen, waar veel vogels dol op zijn. De taxus wordt ook wel venijnboom genoemd, want bijna alle delen van de boom bevatten de zeer giftige stof taxine. Alleen het rode vruchtvlees om de zaden is niet giftig. Voor vogels zijn de bessen én de zaden eetbaar, omdat de vogelmaag de giftige zaden niet verteert. Appelvinken kraken de zaden stuk voordat ze deze opeten. Vreemd, dat deze vogelsoort daar geen last van krijgt!